Als zwanger zijn niet alleen maar leuk is..

Gepubliceerd op 14 april 2018 om 15:00

Een zwangerschap is natuurlijk een enorm bijzondere periode in je leven. Jouw lijf maakt van twee enkele cellen, een baby! Hoe fantastisch is dat! Maar wat nou als de zwangerschap helemaal niet zo lekker verloopt? Als de roze wolk misschien helemaal niet zo roze is? Ik vertel je over mijn zwangerschap en "kwaaltjes".

Een zwangerschap is nogal wat. Je lijf werkt dag en nacht keihard om jouw kindje te laten groeien. Geen wonder dat je moe bent en misschien pijn hebt! Toch merk ik dat daar weinig over gesproken wordt. Als zwangere vrouw moet je vooral een stralende verschijning zijn. Je hoort op een roze wolk te zitten en je bent fit, vrolijk en één bonk energie! Misschien heb je af en toe wel last van een zwangerschapskwaaltje, maar daar klaag je natuurlijk niet over! Je bent namelijk zwanger, niet ziek.

Maar soms zijn het juist die kwaaltjes die de overhand nemen. Ochtendmisselijkheid die heel de dag duurt, en dat 9 maanden lang! Bekkeninstabiliteit waardoor lopen, zitten, staan en liggen een opgave worden. Zo moe dat je heel de dag wel zou kunnen slapen. Zoveel harde buiken dat je je er zorgen om gaat maken. En ook dan moet je blijven stralen.

Waarom kunnen we niet gewoon erkennen dat zwanger zijn echt niet altijd alleen maar leuk is? Heerlijk natuurlijk als jij je wel topfit voelt! Ik ben jaloers! Want inmiddels zit ik al bijna 2 maanden thuis omdat alles zeer doet. Lopend naar de supermarkt 400meter verderop? Niet meer te doen. Mijn kleine man van 14 maanden de trap op dragen zodat hij op de dag lekker in zijn eigen bedje kan slapen? AU! Even stofzuigen en dweilen van boven naar beneden? Geen optie meer.

Bij alles wat ik doe moet ik inmiddels nadenken. Wil ik gaan stofzuigen, dan gaat dat per verdieping. De ene dag beneden, de andere dag boven. Moeten er die dag ook nog boodschappen in huis gehaald worden, dan moet Tim dat doen. Een dagje winkelen om de laatste spullen in huis te halen voor onze kleine meid? In een rolstoel. 

De mensen die mij kennen weten dat ik het moeilijk vind om om hulp te vragen. Ik geef niet makkelijk dingen uit handen en doe het liefst alles zelf. Inmiddels moet ik er echt aan toegeven. Ik kan het gewoon niet meer alleen. Ik ben de opa's en oma's eeuwig dankbaar dat zij lekker met Joshua op pad gaan. Maar ik heb ook de gelukkigste mama op aarde als hij weer thuis is en ik weer met hem kan knuffelen.

Zwanger terwijl de eerste nog maar klein is..

Daar heb ik me wel een beetje in vergist. Joshua is een enorm makkelijk en lief mannetje en ik had daarom niet verwacht dat het me zo zwaar zou vallen. Maar daarnaast is hij natuurlijk ook gewoon een 14 maander die de wereld aan het ontdekken is! Hij begint te lopen, kletsen, en wil alles zelf doen! Het is fantastisch om te mogen zien, maar ook heel pittig als je heel de dag achter hem aan moet om hem weg te houden bij de bloemen, op te tillen als hij is gevallen, en alles weer op te ruimen als hij een poging heeft gedaan om zelf te eten.

Het verloop van mijn zwangerschap..

De eerste helft van mijn zwangerschap voelde ik me geweldig. Ik kon de wereld aan en was blij dat ik niet zo moe was als bij Joshua. Met de 20 weken echo bleek ons kleine meisje een cyste in haar hoofdje te hebben en een vlekje op haar hartje. Alles aan haar ontwikkelde zich verder goed en de echoscopist noemde haar zelfs een baby voor in de boekjes! Op die twee kleine softmakertjes na. Deze zouden kunnen wijzen op een chromosoomafwijking. Je schrikt natuurlijk als je hoort dat je kindje misschien niet gezond zal zijn. Maar meer voor haar, dan voor onszelf.

We hadden het al vaker gehad over hoe wij erin zouden staan als ons kindje een handicap zou blijken te hebben. Je weet namelijk dat dit altijd een mogelijkheid is. Wij hebben heel bewust gekozen om geen tests als de NIPT test te laten doen. Dit omdat het een kansberekening is, en het voor ons, wat de uitslag ook zou zijn, geen reden zou zijn om te gaan twijfelen of wij ons kindje ter wereld wilde brengen. Ieder kindje, met al zijn of haar eigen kenmerken, was wat ons betreft welkom. 

De echoscopist vond het eigenlijk niet eens nodig om ons door te sturen naar het ziekenhuis omdat alles er verder zo goed uitzag, maar het is nu eenmaal protocol. Wij waren er enorm rustig onder en hadden het volste vertrouwen in de bevindingen van de echoscopist. Toch waren we wel blij dat we nog dezelfde dag in het ziekenhuis terecht konden voor verder onderzoek. Je gaat anders toch maar zitten malen.

In het ziekenhuis werd nogmaals ons meisje helemaal bekeken. Ook zagen we haar toen voor het eerst in 3D. Wat is ze mooi! Prachtige volle lippen! Ook hier werd ons verteld dat ze zich prima ontwikkelde en dat er eigenlijk geen aanleiding was om aan te nemen dat de softmarkers iets zouden betekenen. Een variabel op het normale werd het genoemd. Ik ben natuurlijk geen arts, maar hetgeen ik op de echo's zag, stelde mij gerust. Daarbij opgeteld het feit dat ze met 20 weken al zo enorm aanwezig was in mijn buik en ik haar elke dag sterker voelde worden, maakte dat we dit ook allemaal redelijk makkelijk achter ons hebben kunnen laten. Er zouden ook geen vervolg onderzoeken komen.

Vlak na de 20 weken echo begonnen bij mij de eerste klachten. Bij kleine stukjes lopen kreeg ik enorme pijn in mijn buik, zo erg, dat ik voorovergebogen achter de kinderwagen liep. Ik heb dit toen besproken met de verloskundige. Zij vertelde mij dat een tweede zwangerschap vaak als zwaarder wordt ervaren dan een eerste omdat het een stuk moeilijker is om je rust te pakken. Verder kwam zij tot de conclusie dat mijn buik ook wel behoorlijk slap voelde. Ze vertelde dat dit waarschijnlijk zou komen omdat mijn buikspieren na de geboorte van Joshua, niet echt de kans hebben gehad om zich goed te herstellen en nu dus een behoorlijke opdonder kregen. Ik kreeg het advies om rustig aan te doen en te kijken of er een mogelijkheid was om minder te gaan werken.

Na twee weken rust, welke overigens niet echt verschil maakte met de klachten, ben ik weer een halve dag gaan werken. Dit is me welgeteld één dag gelukt. Na die ene halve dag, heb ik vervolgens heel de nacht op het toilet doorgebracht en overgegeven. Ik had enorm last van mijn buik en heb me daarna dus ook gelijk weer ziek gemeld.

Ik merk nu nog steeds dat als ik te druk ben geweest (en dat is dus al als ik bijvoorbeeld een paar meter te veel heb gelopen) dat ik last krijg van mijn darmen. 

Intussen hadden wij ook nog een 3D echo op de planning staan en mochten we nog een keer naar ons meisje kijken. Vooraf had ik al aangegeven dat ons kindje twee softmakers had en heb ik gevraagd of ze misschien zouden willen kijken of deze nog zichtbaar waren. De cyste in haar hoofdje lijkt gelukkig te zijn verdwenen, maar het vlekje op haar hartje zit er nog wel. Helaas had onze kleine dame niet zoveel zin om zich eens goed door ons te laten bekijken en dook zij steeds verder weg. Jammer genoeg hebben we dus ook niet zoveel foto's van deze echo.

Inmiddels ben ik 30 weken zwanger en spelen nu ook mijn bekken behoorlijk op. Eigenlijk is geen enkele houding lang comfortabel. Ik heb vooral last van mijn onderrug en de pijn trekt door naar mijn billen. Ik ben nu ook begonnen met bekkenfysio en ik hoop dat dit nog wat verlichting kan geven. De fysio gaf aan dat ik ECHT meer mijn rust moet gaan pakken en vaker even moet gaan liggen. Ik vind dit heel erg moeilijk, zeker met de kleine man om me heen.

Ik heb inmiddels het campingbedje voor Joshua bij ons op de slaapkamer, op de eerste verdieping, gezet, zodat ik overdag maar één trap op hoef als hij moet slapen. De momenten dat hij slaapt, probeer ik te gebruiken om tot rust te komen. Ik ga lekker in bad of kijk een serie. Even een moment voor mezelf.

Werken zit er op dit moment voor mij echt niet meer in. Of ik nu zit, lig, stilsta of loop, het doet pijn.

De roze wolk bestaat toch..

Ieder schopje, hikje en elke reactie van de baby in je buik, zorgt dat die roze wolk toch echt wel weer even fel roze is. Iedere mijlpaal in de zwangerschap zorgt dat je dichter bij het moment van bevallen komt en je je kindje eindelijk in de armen mag sluiten. Iedere keer als de oudste zijn hand of hoofdje op je buik legt, zorgt ervoor dat je smelt van liefde.

De roze wolk bestaat echt! En man wat is het fantastisch om vanaf die wolk de wereld te bekijken!

Waarom schrijf ik deze blog..

Niet om te zeuren, maar omdat ik vind dat er te weinig gepraat wordt, en vooral begrip is, voor klachten tijdens de zwangerschap. Ik merk aan mezelf, maar hoor ook van andere zwangere vrouwen om mij heen, dat zij al snel het gevoel hebben dat zij zich aanstellen en onzeker worden. Iedere zwangere vrouw zou graag aan dat ideale plaatje voldoen. Iedere zwangere vrouw zou zich graag topfit voelen! En iedere zwangere vrouw zou het liefst heel de dag op haar roze wolk zweven! En er is niemand die het zo vervelend vind dat zij niet topfit is, dan zijzelf! Lieve mama, je bent niet alleen. Zwanger zijn is hard werken en je mag best toegeven dat het je zwaar valt! Laten we wat liever voor elkaar zijn en laten we proberen wat meer begrip te tonen voor elkaar!

 

Hoe is jouw zwangerschap verlopen? Had jij ook last van zwangerschapskwaaltjes en hoe werd daar op gereageerd? Heb je misschien tips voor mij of andere zwangere met klachten? Let me know!


Reactie plaatsen

Reacties

Marit
6 jaar geleden

Ik herken dit maar al te goed. Ik heb sinds dat ik zo'n 15 weken zwanger ben al last van bekkenklachten. Inmiddels ben ik 30 weken zwanger en het wordt met de dag zwaarder. Harde buiken als ik wat langer loop of als ik teveel gedaan heb. Wandelen met de hondjes is zelfs een opgave geworden, bukken om ze de riem om te doen is geen pretje.
Nu twee weken meivakantie en ik merk dat ik nu pas toegeef aan alle klachten én de vermoeidheid. Eerder bleef ik maar doorgaan, want inderdaad ik ben zwanger, ik ben niet doodziek. Toch merk ik dat mijn lijf steeds minder wil en ik steeds sneller moe ben. En dat terwijl het voor mij de eerste is.
We hoeven nog maar eventjes! Zet 'm op! :)

Mama Tassel
6 jaar geleden

Hoi Marit,
Dankjewel voor je reactie. Wat vervelend dat het bij jou ook zo zwaar verloopt. "Gelukkig" zegt een eerste zwangerschap niets over een eventuele volgende (helaas zou ik in mijn geval zeggen). Gelukkig is het aftellen begonnen! Sterkte met de laatste loodjes!